ಡಾ||ರಾಜಣ್ಣನವರ "ಪ್ರೇಮದ ಕಾಣಿಕೆ" ಚಿತ್ರದ ಒಂದು ಹಾಡು....
"ಬಾನಿಗೊಂದು ಎಲ್ಲೆ ಎಲ್ಲಿದೆ... ನಿನ್ನಾಸೆಗೆಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯಿದೆ..."
ಅದೇ ಹಾಡಲ್ಲಿ ಬರುವ ಎರಡು ಸಾಲು:
"ಆಸೆಯೆಂಬ ಬಿಸಿಲ ಕುದುರೆ ಏಕೆ ಏರುವೆ, ಮರಳುಗಾಡಿನಲ್ಲಿ ಸುಮ್ಮನೇಕೆ ಅಲೆಯುವೆ..."
"ಅವನ ನಿಯಮ ಮೀರಿ ಇಲ್ಲಿ ಏನು ಸಾಗದು, ನಾವು ನೆನೆಸಿದಂತೆ ಬಾಳ ಏನು ನಡೆಯದು..."
ಈ ಎರಡು ಸಾಲುಗಳ ಅರ್ಥ ತುಂಬ ಅರ್ಥಗರ್ಭಿತವಾಗಿದೆ ಅಲ್ಲವೆ.... ತುಂಬ ಅಸೆ ಪಟ್ಟ ವಸ್ತು, ವ್ಯಕ್ತಿ ಏಕೋ ತಿಳಿಯದೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದಾಗ/ಕೈ ತಪ್ಪಿದಾಗನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ಎಲ್ಲೊ ಕೊರಗಿ, "ಇದು ನನ್ನದಾಗಿರಲಿಲ್ಲ..." ಅನ್ನೋ ಮಾತು ನಮ್ಮ - ನಿಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎಂದಾದರೂ ಬಂದೇ ಇತ್ತು ಅಲ್ಲವೇ (ಬಂದಿಲ್ಲ ಅಂದರೆ ಒಳ್ಳೆದಾಯ್ತು ಬಿಡಿ.. ). ನಾವು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ವಿವಿಧ ಘಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ಹಂತವ ದಾಟಿ ಮುಂದಿನಹಂತ ತಲುಪುತ್ತೇವೆ. ನಾವು ಈ ಮೇಲಿನ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಈ ಜೀವನದ ವಿವಿಧ ಹಂತಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸುವ ಪುಟ್ಟ ಪ್ರಯತ್ನವೇ ಈ ಲೇಖನ...
ದೃಶ್ಯ 1 : ಶಾಲೆ....
ನಾವು ಶಾಲಾ ಹಂತದಲ್ಲಿರುವಾಗ ಇತರರನ್ನು ಕಂಡು ನಾವು ಅದನು ಪಡೆಯಬೇಕೆಂಬ ಕನಸು, ಉತ್ಕ್ರುಷ್ಟ ಬಯಕೆ ನನ್ನನ್ನು/ನಿಮ್ಮನ್ನು ಸದಾ ಕಾಡದೆ ಇರದೆ ಇರಲಿಲ್ಲವೆನೋ?. ಫ್ರಂಡ್ಸ್ ತಂದ ಬಾಕ್ಸ್, ಪೆನ್, ವಿಚಿತ್ರ ಅವತಾರದ ಪೆನ್ಸಿಲ್ ಎಲ್ಲಾ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣು ಕುಕ್ಕದೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದವೇ? ಆದರೆ ನೀವೇ ಯೋಚಿಸಿ..., ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತಗೆದುಕೊಡುವುದು ಬಿಡಿ, ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುವಾಗಲೇ ನಮ್ಮ ಪೋಷಕರು " ಇಲ್ಲಾ ಪುಟ್ಟ/ಪುಟ್ಟಿ... ಈಗ ಕಾಸಿಲ್ಲಾ..." ಅಥವಾ " ಪುಟ್ಟ/ಪುಟ್ಟಿ ಇದು ನಮ್ಮಂತಹವರು ತರುವ ವಸ್ತುವಲ್ಲಾ..." ಎಂಬ ಉತ್ತರ ಹಲವಾರು ಸಲ ನಾವು ಕೇಳಿಯೇ ತೀರುತ್ತೇವೆ... ಹಟ ಮಾಡಿದ್ದೆ ಆದರೆ ಕೊನೆಗೆ ಒದೆ ತಿಂದು ಕೊನೆಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತೇವೆ... ಹಾಗೇ ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಮೊದಲ ನಿರ್ಬಂಧ (ರೆಸ್ಟ್ರಿಕ್ಷನ್ - restriction) ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ ಬೀಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತದೆ. ಕೆಲವರು ಹಟ ಹಿಡಿದು ಆ ವಸ್ತುವ ಪಡೆದು ಬಿಟ್ಟರೆ, ನಮ್ಮ ನಿಮ್ಮಂತಹವರು ಬರಿ ಅಸೆಯ ಜೊತೆಯಷ್ಟೇ ತೃಪ್ತಿ ಹೊಂದು ಸುಮ್ಮನಾಗಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ!!! ಇದು ನಿಜ ಅಲ್ಲವೇ???
ದೃಶ್ಯ 2 : ಹೈ ಸ್ಕೂಲ್....
"ಹೈ ಸ್ಕೂಲ್"... ಈ ಹಂತ ನನಗೆ ಯಾಕೋ ವಿಚಿತ್ರವೇ ಅಂತ ಅನಿಸದೇ ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ ( ನಿಮ್ಮ ಈ ಹಂತ ಬೇರೆಯದೇ ರೀತಿ ಇದ್ದಿರಬಹುದು ಅನ್ನಿ...!). ಹುಡುಗಾಟದ ಹಂತ ಇನ್ನೂ ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸದ ಸ್ಥಿತಿ. ಅಲ್ಲಿ ಬರುವ/ಸಿಗುವ ಮಿತ್ರರು ಮತ್ತು ಇತರರ ಸ್ಥಿತಿಯೂ ಬೇರೆ... ಹೈ ಸ್ಕೂಲ್ ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿ "ಕಾಂಪಿಟಿಷನ್" ಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸೋ ವಯಸ್ಸು. ಅವನು ಅದು ಸೇರಿದ/ ಇದು ಮಾಡಿದ/ ಇದು ತಗೊಂಡ...! ಅವೇ ಜಾಸ್ತಿ... ಇಲ್ಲೂ ನಮ್ಮ ಹಾಡಿನ ಸಾಲುಗಳು ನಮ್ಮನ್ನು ಬಿಡದೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ತೋರಿಸುತ್ತವೆ... ಒಬ್ಬನು ಕರಾಟೆ ಕ್ಲಾಸ್ ಸೇರಿದ ಎಂದೋ/ ಡ್ರಾಯಿಂಗ್ ಕ್ಲಾಸ್ ಸೇರಿದ ಎಂದೋ ನಾವು ಬಯಸಿ ನಮ್ಮ ಪೋಷಕರ ಬಳಿ ಹೋದಾಗ - "ಮುಂದಿನ ಸಲ ನೋಡೋಣ..." ಇಲ್ಲಾ "ಅದಕ್ಕೆ ಫಿಸ್ ಜಾಸ್ತಿ ಕಾಣೋ, ಈಗ ಸೇರ್ಸೋಕೆ ಅಗಲ್ಲಾ..." ಎಂಬ ಮಾತೇ ನೀವು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುವುದನ್ನ ಮರೆಯಲು ಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಹುಂ..., ಮರಳಿ ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಸ್ಥಿತಿ - "ಕಾಸಿದ್ದಾಗ... " ಇಲ್ಲಾ " ಕಾಸು ಅಡ್ಜಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ ನೆಕ್ಷ್ಟ್ ಕ್ಲಾಸ್ ಶುರುವಾಗೋ ಟಾಯಿಮ್ಗೆ ಸೇರೋಣ ಬಿಡು...!!"
ದೃಶ್ಯ 3 : ಕಾಲೇಜ್....
ಇದು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಇನ್ನಷ್ಟು ವಿಚಿತ್ರ ಹಂತದ ಭಾಗ ಎನ್ನಬಹುದು. ಅದೂ "ಲವ್" ಯಂಬ ಇನ್ನೊಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಕಾಯಿಲೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡರೆ ನಾವು ಯಾವ ದಿಕ್ಕಿಗೆ ಹೋಗಿ ಸೇರುತ್ತೇವೆ ಎಂಬ ಸಣ್ಣ ಸುಳಿವು ಕೊಡದ ಸಮಯ. ಇಲ್ಲಿ ಫ್ರಂಡ್ಸ್.... ಅದು ಅದಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚು ಫ್ರಂಡ್ಸ್/ಫ್ರಂಡ್ಸ್ ಸರ್ಕಲ್ ಪಡೆಯಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲವೇ ನಮ್ಮನ್ನು ಇನ್ನೂ "ಅಟ್ಟೆರ್ ಕಾಂಪಿಟಿಟಿವ್" ಸ್ಟೇಟ್ ಗೆ ತಳ್ಳಿಸಿಕೊಳ್ಳೂವ ಸ್ಥಿತಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೂತ್ತೇವೆ. ನಾವು ಆ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಯಾವ ಸ್ಥಿತಿ ತಲಪುತ್ತೇವೆ ಅಂದರೆ ಬೇಡ-ಬೇಡವೆಂದರೂ ಮಾಡೇ ತೀರಬೇಕೆಂಬ ಹುಚ್ಚು ಹಂಬಲ. ಆಗ ಮೇಲಿನ ಸಾಲು " ನಾವು ನೆನೆಸಿದಂತೆ..." ತಿಳಿಸದೆ ಕೆಲಸವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿರುತ್ತದೆ. ಇತರರು ನಮ್ಮ ಎದುರಿಗೆ "ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್" ಆಗಿ ವರ್ತಿಸಿದರೂ, ಹಿಂದೆ ಇಂದ ಪರಮ ಶತ್ರುವಿಗಿಂತ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿ ವರ್ತಿಸಿ ನೋವು ಉಂಟುಮಾಡುವುದರಲ್ಲೋ ಅಥವಾ "ಲವ್" ಮಾಡಿದ್ದರೆ ನೀವು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟ ( ಅದು ಕೇವಲ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ...!) ಇನ್ನೊಬ್ಬನ ಹಿಂದೆ ಸುತ್ತಿ ನಿಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಚುcಚಿ ನೋವಿಸುವ ಹಂತದಲ್ಲೋ ಕೊನೆಗೆ " ಐ ಲವ್ ಊ..." ಎಂದು ಕೊನೆಗೆ ಕಾಣದೆ ಮಾಯವಾಗುವ ಮಾಯಮ್ರಗದಂತೆ ಹುಡುಗ/ಹುಡುಗಿ ನಿಮ್ಮ ಈ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸದೇ ಇರರು... ಆಗ ನಿಮಗೆ ಉಳಿದಿರುವುದು ಒಂದೇ ಒಪ್ಷನ್ - "ಹೋಗಲಿ ಬಿಡು... ನನ್ನ ನಸೀಬ್ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಇರಲಿಲ್ಲ...!!!" ಅಥವಾ " ನನ್ನ ಅದೃಷ್ಟ ಚೆನ್ನಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.."
ದೃಶ್ಯ 4 : ಕೆಲಸ (ಪ್ರೊಫೆಷನ್)....
ಇಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ಗ್ರಾಡ್ಜ್ಯುಯೇಟ್, ಪಿ.ಜಿ ಹಂತ ಯೆಲ್ಲ ಮಾಡಿ ಮುಗಿಸುತ್ತಾರೆ ಬಿಡಿ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ನಾವೆಲ್ಲ ಹೋಗುವುದು ಬೇಡ. ಅದರೆ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ತಾನು ಸಂಪಾದಿಸಬೇಕು, ತನ್ನ ಕಾಲ ಮೇಲೆ ತಾನು ನಿಲ್ಲಬೇಕು ಎಂಬ ಹಂಬಲ ಮೇಲಿನ ಕಾಲೇಜ್ ಹಂತದಲ್ಲೇ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ... ನಮ್ಮ-ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಹಾಗೇ. ಹಾಗೆ ನಾವು ನೀವು ಯೋಚಿಸುವ/ಮಾಡುವ ಮೊದಲ ಕಾರ್ಯ - "ಕೆಲಸ ಹುಡುಕುವುದು"...!. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನಾನು ಕೂಡ ಈ ಹಂತಕ್ಕೆ ಡೈರೆಕ್ಟ್ ಆಗಿ ಬರುತ್ತೇನೆ. ಕೆಲಸ ಸೇರಿದ ಹೊಸತರಲ್ಲಿ ದುಡಿದೇ ತೀರಬೇಕೆಂಬ ತವಕ/ಶಹಭಾಷಗಿರಿ ಪಡೆಯಬೇಕೆಂಬ ನಾವು ನೀವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹೊಂದೇ ಇರುತ್ತೇವೆ. ಅದರೂ ಕೆಲವೇ ಅಯ್ದ ಜನ ( ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ "ಎಗ್ಸಾಮ್ಪಲ್ಸ್ (examples)" ) ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆ ಯಾರಿಗಿದೆ ಈ ಸೌಭಾಗ್ಯ...!?!. ನೀವು ನೆಟ್ಟಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರೂ ಕೊಂಕು ಹುಡುಕುವ ನಿಮ್ಮ "ಸೀನಿಯರ್ಸ್", ಕೆದಕಿ ಕಾಲೆಳೆದಿ, "ಫಿಟ್ಟಿಂಗ್" ಇಟ್ಟು ಮಜಾ ಮಾಡುವ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ...! ಇದು ಲೇಟ್ ಮಾಡಿದೆ, "ಪೆರ್ಫಮೆನ್ಸೆ" ಸರಿ ಇಲ್ಲಾ... ಎನ್ನುವ ಲೇಡರ್/ಹೆಚ್.ಆರ್ ಗಳ ಸಂತೆಯೇ ತುಂಬಿ ನೀವು ಇಗೋರಿಗು ಮಾಡಿರುವುದು "ಕತ್ತೆ ಹೊರುವ" ಕೆಲಸ ಎಂದು ನಿಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ರೇಕಾರ್ಡ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಬೇಡ ಎಂದರೂ "ಇದು ಇಷ್ಟೇನಾ..!" ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನ-ಚಿನ್ಹೆ ಮನದಲ್ಲಿ ಅcಚು ಬಿದ್ದುಬಿಡುವ ಸ್ತಿತಿ.... ಹುಂ... ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಯೋಚನೆ... ಅದೇ ಕೊರಗು - " ನಮಗೆ ಅದ್ರುಷ್ಟವೇ ಇಲ್ಲವೆನೋ.... " ಇಲ್ಲ "ಹಣೆಯಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟೆ ಇರೋದು ನನಗೆ...!". ಮೇಲಿನ ಸಾಲು ಕಾಡುವ ( ನಾವು ನೆನೆಸಿದಂತೆ...) ಸಮಯ...!
ಹೇಗೆ ನಾವು ಎಲ್ಲದಕ್ಕು "ಕಂಪ್ರೋಮೈಸ್" ಆಗಿ ಕಾಲ ತಳ್ಳುತ್ತ ಇರಲು.. ಹೆಂಡತಿ/ಗಂಡ... ಮನೆ/ಮಕ್ಕಳು... ಅಸ್ತಿ/ಹಣ ಏಲ್ಲ ಹಂತ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ದಾತಿ ಹೋಗುತ್ತೇವೆ... ಕೆಲವು ವಸ್ತು ಒದಗಿ ಬಂದರೆ ನಮ್ಮ ಅದೃಷ್ಟವೆಂದು, ಜಾಸ್ತಿ ನಮ್ಮ ಕೈಯಿಂದ "ಮಿಸ್" ಅಯ್ತೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ಹಣೆ ಬರಹ ನೆಟ್ಟಗೆ ಇಲ್ಲವೆಂದೋ... ಹೇಗೆ ಎಲ್ಲದಕ್ಕು ಕೊರಗಿ/ನೊಂದಿ... "ಫೈನಲ್" ಸೀನ್ - ಸಾವಿಗೂ ಸೆಟಲ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಜನ ನಾವು... ಎಲ್ಲಾ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಬಿಟ್ಟು ಬರಿಗೈ ದಾಸರಾಗಿ ಹೋಗುವಾಗ...!
ಇದು ಕೇವಲ ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆ ಮಾತ್ರ... ನಿಮ್ಮ ಪ್ರಕಾರ ಜೀವನ ಬೇರೆ ರೀತಿಯೇ ಇರಬಹುದು... ಈ ಲೇಖನ "negative thinking" ಸರಕು ಅಲ್ಲಾ... ಅದರೂ ಈ ಜೀವನ ನಮಗೆ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಉತ್ತರಿಸಲಾಗದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಎದುರಿಗೆ ಇಡುತ್ತದೆ... ನೀವು ಎಷ್ಟೇ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೂ ಆ ಪ್ರಯತ್ನಕ್ಕೂ ಮೀರಿ ಅಗದ ಕೆಲಸ, ಕಾರ್ಯ ನಿಮ್ಮ ಮನದಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆ ಸಂಶಯ/ಸೋಲಿನ ಭಾವನೆ ತಂದಿರಬಹುದು.. ಇವಕ್ಕೆ ಎನು ಕಾರಣ ಎಂದು ನೀವು ಹೇಳಬಲ್ಲಿರಾ...!
"ಬಾನಿಗೊಂದು ಎಲ್ಲೆ ಎಲ್ಲಿದೆ... ನಿನ್ನಾಸೆಗೆಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯಿದೆ..."
ಅದೇ ಹಾಡಲ್ಲಿ ಬರುವ ಎರಡು ಸಾಲು:
"ಆಸೆಯೆಂಬ ಬಿಸಿಲ ಕುದುರೆ ಏಕೆ ಏರುವೆ, ಮರಳುಗಾಡಿನಲ್ಲಿ ಸುಮ್ಮನೇಕೆ ಅಲೆಯುವೆ..."
"ಅವನ ನಿಯಮ ಮೀರಿ ಇಲ್ಲಿ ಏನು ಸಾಗದು, ನಾವು ನೆನೆಸಿದಂತೆ ಬಾಳ ಏನು ನಡೆಯದು..."
ಈ ಎರಡು ಸಾಲುಗಳ ಅರ್ಥ ತುಂಬ ಅರ್ಥಗರ್ಭಿತವಾಗಿದೆ ಅಲ್ಲವೆ.... ತುಂಬ ಅಸೆ ಪಟ್ಟ ವಸ್ತು, ವ್ಯಕ್ತಿ ಏಕೋ ತಿಳಿಯದೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದಾಗ/ಕೈ ತಪ್ಪಿದಾಗನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ಎಲ್ಲೊ ಕೊರಗಿ, "ಇದು ನನ್ನದಾಗಿರಲಿಲ್ಲ..." ಅನ್ನೋ ಮಾತು ನಮ್ಮ - ನಿಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎಂದಾದರೂ ಬಂದೇ ಇತ್ತು ಅಲ್ಲವೇ (ಬಂದಿಲ್ಲ ಅಂದರೆ ಒಳ್ಳೆದಾಯ್ತು ಬಿಡಿ.. ). ನಾವು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ವಿವಿಧ ಘಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ಹಂತವ ದಾಟಿ ಮುಂದಿನಹಂತ ತಲುಪುತ್ತೇವೆ. ನಾವು ಈ ಮೇಲಿನ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಈ ಜೀವನದ ವಿವಿಧ ಹಂತಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸುವ ಪುಟ್ಟ ಪ್ರಯತ್ನವೇ ಈ ಲೇಖನ...
ದೃಶ್ಯ 1 : ಶಾಲೆ....
ನಾವು ಶಾಲಾ ಹಂತದಲ್ಲಿರುವಾಗ ಇತರರನ್ನು ಕಂಡು ನಾವು ಅದನು ಪಡೆಯಬೇಕೆಂಬ ಕನಸು, ಉತ್ಕ್ರುಷ್ಟ ಬಯಕೆ ನನ್ನನ್ನು/ನಿಮ್ಮನ್ನು ಸದಾ ಕಾಡದೆ ಇರದೆ ಇರಲಿಲ್ಲವೆನೋ?. ಫ್ರಂಡ್ಸ್ ತಂದ ಬಾಕ್ಸ್, ಪೆನ್, ವಿಚಿತ್ರ ಅವತಾರದ ಪೆನ್ಸಿಲ್ ಎಲ್ಲಾ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣು ಕುಕ್ಕದೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದವೇ? ಆದರೆ ನೀವೇ ಯೋಚಿಸಿ..., ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತಗೆದುಕೊಡುವುದು ಬಿಡಿ, ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುವಾಗಲೇ ನಮ್ಮ ಪೋಷಕರು " ಇಲ್ಲಾ ಪುಟ್ಟ/ಪುಟ್ಟಿ... ಈಗ ಕಾಸಿಲ್ಲಾ..." ಅಥವಾ " ಪುಟ್ಟ/ಪುಟ್ಟಿ ಇದು ನಮ್ಮಂತಹವರು ತರುವ ವಸ್ತುವಲ್ಲಾ..." ಎಂಬ ಉತ್ತರ ಹಲವಾರು ಸಲ ನಾವು ಕೇಳಿಯೇ ತೀರುತ್ತೇವೆ... ಹಟ ಮಾಡಿದ್ದೆ ಆದರೆ ಕೊನೆಗೆ ಒದೆ ತಿಂದು ಕೊನೆಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತೇವೆ... ಹಾಗೇ ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಮೊದಲ ನಿರ್ಬಂಧ (ರೆಸ್ಟ್ರಿಕ್ಷನ್ - restriction) ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ ಬೀಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತದೆ. ಕೆಲವರು ಹಟ ಹಿಡಿದು ಆ ವಸ್ತುವ ಪಡೆದು ಬಿಟ್ಟರೆ, ನಮ್ಮ ನಿಮ್ಮಂತಹವರು ಬರಿ ಅಸೆಯ ಜೊತೆಯಷ್ಟೇ ತೃಪ್ತಿ ಹೊಂದು ಸುಮ್ಮನಾಗಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ!!! ಇದು ನಿಜ ಅಲ್ಲವೇ???
ದೃಶ್ಯ 2 : ಹೈ ಸ್ಕೂಲ್....
"ಹೈ ಸ್ಕೂಲ್"... ಈ ಹಂತ ನನಗೆ ಯಾಕೋ ವಿಚಿತ್ರವೇ ಅಂತ ಅನಿಸದೇ ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ ( ನಿಮ್ಮ ಈ ಹಂತ ಬೇರೆಯದೇ ರೀತಿ ಇದ್ದಿರಬಹುದು ಅನ್ನಿ...!). ಹುಡುಗಾಟದ ಹಂತ ಇನ್ನೂ ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸದ ಸ್ಥಿತಿ. ಅಲ್ಲಿ ಬರುವ/ಸಿಗುವ ಮಿತ್ರರು ಮತ್ತು ಇತರರ ಸ್ಥಿತಿಯೂ ಬೇರೆ... ಹೈ ಸ್ಕೂಲ್ ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿ "ಕಾಂಪಿಟಿಷನ್" ಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸೋ ವಯಸ್ಸು. ಅವನು ಅದು ಸೇರಿದ/ ಇದು ಮಾಡಿದ/ ಇದು ತಗೊಂಡ...! ಅವೇ ಜಾಸ್ತಿ... ಇಲ್ಲೂ ನಮ್ಮ ಹಾಡಿನ ಸಾಲುಗಳು ನಮ್ಮನ್ನು ಬಿಡದೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ತೋರಿಸುತ್ತವೆ... ಒಬ್ಬನು ಕರಾಟೆ ಕ್ಲಾಸ್ ಸೇರಿದ ಎಂದೋ/ ಡ್ರಾಯಿಂಗ್ ಕ್ಲಾಸ್ ಸೇರಿದ ಎಂದೋ ನಾವು ಬಯಸಿ ನಮ್ಮ ಪೋಷಕರ ಬಳಿ ಹೋದಾಗ - "ಮುಂದಿನ ಸಲ ನೋಡೋಣ..." ಇಲ್ಲಾ "ಅದಕ್ಕೆ ಫಿಸ್ ಜಾಸ್ತಿ ಕಾಣೋ, ಈಗ ಸೇರ್ಸೋಕೆ ಅಗಲ್ಲಾ..." ಎಂಬ ಮಾತೇ ನೀವು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುವುದನ್ನ ಮರೆಯಲು ಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಹುಂ..., ಮರಳಿ ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಸ್ಥಿತಿ - "ಕಾಸಿದ್ದಾಗ... " ಇಲ್ಲಾ " ಕಾಸು ಅಡ್ಜಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ ನೆಕ್ಷ್ಟ್ ಕ್ಲಾಸ್ ಶುರುವಾಗೋ ಟಾಯಿಮ್ಗೆ ಸೇರೋಣ ಬಿಡು...!!"
ದೃಶ್ಯ 3 : ಕಾಲೇಜ್....
ಇದು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಇನ್ನಷ್ಟು ವಿಚಿತ್ರ ಹಂತದ ಭಾಗ ಎನ್ನಬಹುದು. ಅದೂ "ಲವ್" ಯಂಬ ಇನ್ನೊಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಕಾಯಿಲೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡರೆ ನಾವು ಯಾವ ದಿಕ್ಕಿಗೆ ಹೋಗಿ ಸೇರುತ್ತೇವೆ ಎಂಬ ಸಣ್ಣ ಸುಳಿವು ಕೊಡದ ಸಮಯ. ಇಲ್ಲಿ ಫ್ರಂಡ್ಸ್.... ಅದು ಅದಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚು ಫ್ರಂಡ್ಸ್/ಫ್ರಂಡ್ಸ್ ಸರ್ಕಲ್ ಪಡೆಯಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲವೇ ನಮ್ಮನ್ನು ಇನ್ನೂ "ಅಟ್ಟೆರ್ ಕಾಂಪಿಟಿಟಿವ್" ಸ್ಟೇಟ್ ಗೆ ತಳ್ಳಿಸಿಕೊಳ್ಳೂವ ಸ್ಥಿತಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೂತ್ತೇವೆ. ನಾವು ಆ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಯಾವ ಸ್ಥಿತಿ ತಲಪುತ್ತೇವೆ ಅಂದರೆ ಬೇಡ-ಬೇಡವೆಂದರೂ ಮಾಡೇ ತೀರಬೇಕೆಂಬ ಹುಚ್ಚು ಹಂಬಲ. ಆಗ ಮೇಲಿನ ಸಾಲು " ನಾವು ನೆನೆಸಿದಂತೆ..." ತಿಳಿಸದೆ ಕೆಲಸವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿರುತ್ತದೆ. ಇತರರು ನಮ್ಮ ಎದುರಿಗೆ "ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್" ಆಗಿ ವರ್ತಿಸಿದರೂ, ಹಿಂದೆ ಇಂದ ಪರಮ ಶತ್ರುವಿಗಿಂತ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿ ವರ್ತಿಸಿ ನೋವು ಉಂಟುಮಾಡುವುದರಲ್ಲೋ ಅಥವಾ "ಲವ್" ಮಾಡಿದ್ದರೆ ನೀವು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟ ( ಅದು ಕೇವಲ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ...!) ಇನ್ನೊಬ್ಬನ ಹಿಂದೆ ಸುತ್ತಿ ನಿಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಚುcಚಿ ನೋವಿಸುವ ಹಂತದಲ್ಲೋ ಕೊನೆಗೆ " ಐ ಲವ್ ಊ..." ಎಂದು ಕೊನೆಗೆ ಕಾಣದೆ ಮಾಯವಾಗುವ ಮಾಯಮ್ರಗದಂತೆ ಹುಡುಗ/ಹುಡುಗಿ ನಿಮ್ಮ ಈ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸದೇ ಇರರು... ಆಗ ನಿಮಗೆ ಉಳಿದಿರುವುದು ಒಂದೇ ಒಪ್ಷನ್ - "ಹೋಗಲಿ ಬಿಡು... ನನ್ನ ನಸೀಬ್ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಇರಲಿಲ್ಲ...!!!" ಅಥವಾ " ನನ್ನ ಅದೃಷ್ಟ ಚೆನ್ನಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.."
ದೃಶ್ಯ 4 : ಕೆಲಸ (ಪ್ರೊಫೆಷನ್)....
ಇಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ಗ್ರಾಡ್ಜ್ಯುಯೇಟ್, ಪಿ.ಜಿ ಹಂತ ಯೆಲ್ಲ ಮಾಡಿ ಮುಗಿಸುತ್ತಾರೆ ಬಿಡಿ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ನಾವೆಲ್ಲ ಹೋಗುವುದು ಬೇಡ. ಅದರೆ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ತಾನು ಸಂಪಾದಿಸಬೇಕು, ತನ್ನ ಕಾಲ ಮೇಲೆ ತಾನು ನಿಲ್ಲಬೇಕು ಎಂಬ ಹಂಬಲ ಮೇಲಿನ ಕಾಲೇಜ್ ಹಂತದಲ್ಲೇ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ... ನಮ್ಮ-ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಹಾಗೇ. ಹಾಗೆ ನಾವು ನೀವು ಯೋಚಿಸುವ/ಮಾಡುವ ಮೊದಲ ಕಾರ್ಯ - "ಕೆಲಸ ಹುಡುಕುವುದು"...!. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನಾನು ಕೂಡ ಈ ಹಂತಕ್ಕೆ ಡೈರೆಕ್ಟ್ ಆಗಿ ಬರುತ್ತೇನೆ. ಕೆಲಸ ಸೇರಿದ ಹೊಸತರಲ್ಲಿ ದುಡಿದೇ ತೀರಬೇಕೆಂಬ ತವಕ/ಶಹಭಾಷಗಿರಿ ಪಡೆಯಬೇಕೆಂಬ ನಾವು ನೀವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹೊಂದೇ ಇರುತ್ತೇವೆ. ಅದರೂ ಕೆಲವೇ ಅಯ್ದ ಜನ ( ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ "ಎಗ್ಸಾಮ್ಪಲ್ಸ್ (examples)" ) ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆ ಯಾರಿಗಿದೆ ಈ ಸೌಭಾಗ್ಯ...!?!. ನೀವು ನೆಟ್ಟಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರೂ ಕೊಂಕು ಹುಡುಕುವ ನಿಮ್ಮ "ಸೀನಿಯರ್ಸ್", ಕೆದಕಿ ಕಾಲೆಳೆದಿ, "ಫಿಟ್ಟಿಂಗ್" ಇಟ್ಟು ಮಜಾ ಮಾಡುವ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ...! ಇದು ಲೇಟ್ ಮಾಡಿದೆ, "ಪೆರ್ಫಮೆನ್ಸೆ" ಸರಿ ಇಲ್ಲಾ... ಎನ್ನುವ ಲೇಡರ್/ಹೆಚ್.ಆರ್ ಗಳ ಸಂತೆಯೇ ತುಂಬಿ ನೀವು ಇಗೋರಿಗು ಮಾಡಿರುವುದು "ಕತ್ತೆ ಹೊರುವ" ಕೆಲಸ ಎಂದು ನಿಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ರೇಕಾರ್ಡ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಬೇಡ ಎಂದರೂ "ಇದು ಇಷ್ಟೇನಾ..!" ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನ-ಚಿನ್ಹೆ ಮನದಲ್ಲಿ ಅcಚು ಬಿದ್ದುಬಿಡುವ ಸ್ತಿತಿ.... ಹುಂ... ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಯೋಚನೆ... ಅದೇ ಕೊರಗು - " ನಮಗೆ ಅದ್ರುಷ್ಟವೇ ಇಲ್ಲವೆನೋ.... " ಇಲ್ಲ "ಹಣೆಯಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟೆ ಇರೋದು ನನಗೆ...!". ಮೇಲಿನ ಸಾಲು ಕಾಡುವ ( ನಾವು ನೆನೆಸಿದಂತೆ...) ಸಮಯ...!
ಹೇಗೆ ನಾವು ಎಲ್ಲದಕ್ಕು "ಕಂಪ್ರೋಮೈಸ್" ಆಗಿ ಕಾಲ ತಳ್ಳುತ್ತ ಇರಲು.. ಹೆಂಡತಿ/ಗಂಡ... ಮನೆ/ಮಕ್ಕಳು... ಅಸ್ತಿ/ಹಣ ಏಲ್ಲ ಹಂತ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ದಾತಿ ಹೋಗುತ್ತೇವೆ... ಕೆಲವು ವಸ್ತು ಒದಗಿ ಬಂದರೆ ನಮ್ಮ ಅದೃಷ್ಟವೆಂದು, ಜಾಸ್ತಿ ನಮ್ಮ ಕೈಯಿಂದ "ಮಿಸ್" ಅಯ್ತೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ಹಣೆ ಬರಹ ನೆಟ್ಟಗೆ ಇಲ್ಲವೆಂದೋ... ಹೇಗೆ ಎಲ್ಲದಕ್ಕು ಕೊರಗಿ/ನೊಂದಿ... "ಫೈನಲ್" ಸೀನ್ - ಸಾವಿಗೂ ಸೆಟಲ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಜನ ನಾವು... ಎಲ್ಲಾ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಬಿಟ್ಟು ಬರಿಗೈ ದಾಸರಾಗಿ ಹೋಗುವಾಗ...!
ಇದು ಕೇವಲ ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆ ಮಾತ್ರ... ನಿಮ್ಮ ಪ್ರಕಾರ ಜೀವನ ಬೇರೆ ರೀತಿಯೇ ಇರಬಹುದು... ಈ ಲೇಖನ "negative thinking" ಸರಕು ಅಲ್ಲಾ... ಅದರೂ ಈ ಜೀವನ ನಮಗೆ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಉತ್ತರಿಸಲಾಗದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಎದುರಿಗೆ ಇಡುತ್ತದೆ... ನೀವು ಎಷ್ಟೇ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೂ ಆ ಪ್ರಯತ್ನಕ್ಕೂ ಮೀರಿ ಅಗದ ಕೆಲಸ, ಕಾರ್ಯ ನಿಮ್ಮ ಮನದಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆ ಸಂಶಯ/ಸೋಲಿನ ಭಾವನೆ ತಂದಿರಬಹುದು.. ಇವಕ್ಕೆ ಎನು ಕಾರಣ ಎಂದು ನೀವು ಹೇಳಬಲ್ಲಿರಾ...!
Post a Comment